Mia vita reale ~ mijn echte leven

 Moeder zijn van een ASS-meisje valt niet altijd mee. Eén van de pittige dingen vind ik het altijd 'aan' moeten staan. Als mijn 2e dochter of de jongste thuis is dan gaan die lekker hun gang, passend bij hun leeftijd.  Bij S is dat altijd al anders geweest. Ik herinner me nog dat ze een baby was. We woonden toen nog in een flat. Als zij in de box lag en ik liep de kamer uit dan raakte ze overstuur. Even de was ophangen in de kamer ernaast lukte niet. Altijd wilde ze in dezelfde ruimte zijn. Dus lag ze in haar bedje te spelen terwijl ik haar kamertje deed. Zat ze er in de wipstoel bij als ik de was ophing en deed ik sommige dingen maar als ze sliep. Dat is lange tijd zo gebleven, eigenlijk heeft ze het nog steeds. Ze is nog steeds graag in dezelfde ruimte. Dus als ik even naar boven ga, wil ze het liefst mee. We hebben ons lange tijd afgevraagd waarom. Als ik aan haar vraag waarom ze niet alleen naar boven wil krijg ik als antwoord: ‘dat vind ik eng’. Ze is bang voor wat ze bove

 In eerdere blogs schreef ik over de Flylady methode, wat mijn huishoudelijke redding is. De routines die de ruggengraat zijn en dus mijn huishouden zo gezegd omhooghouden. In hele drukke periodes draai ik soms een poosje vrijwel alleen op de routines. Belangrijk dus dat je deze elke dag doet. Zoals ik schreef in mijn blog over de ochtend routine: je moet een nieuwe gewoonte ongeveer een maand consequent zo doen, wil het inslijten. Even volhouden dus!  Deze week is een gevulde week voor mij. Naast mijn werk nog een aantal andere verplichtingen en leuke activiteiten op de planning. Hoe zorg ik dat alles rond is? Als er ‘s avonds bezoek komt, wil ik niet uitgeblust op de bank zitten omdat ik de hele dag gerend heb om het toonbaar te hebben. Daar helpen mijn routines dus bij!  Het eerste “babystapje” waar Flylady mee begint is de glimmende gootsteen. Als je alle stapjes wilt doorlopen dan start je dus hiermee. Ik heb dat gedaan aan het begin van mijn Flylady avontuur en af en toe doe ik h

Maar je ziet helemaal niks!  Deze opmerking is wel eens gezegd over onze dochter met autisme. En het is denk ik vaak door mensen heen gegaan: zij, autisme? Ik zie het helemaal niet en eigenlijk merk ik het ook niet.  En dat klopt. Zo op het oog is er niets bijzonders aan haar te zien en ook merk je het niet altijd in haar gedrag. Dat is enerzijds haar kracht. Ze is heel goed in observeren en sociaal kopiëren. We leren haar thuis sociale vaardigheden aan en oefenen met sociale situaties. En zo weet ze zich in de meeste situaties goed staande te houden. Best heel fijn, daar zal ze in de toekomst veel aan kunnen hebben! Aan de andere kant zorgt het ook voor onbegrip. Want kijk eens hoe goed ze het doet, het zal wel meevallen, toch? Ja, er zijn momenten dat het wel meevalt. Als ik haar op het schoolplein zie spelen met vriendjes en vriendinnetjes voel ik me trots. Wat doet ze het goed! Als ik haar blij zie kletsen met goede bekenden of familie dan maakt het me blij.  Helaas zijn er ook mom

Ochtend routine! In een vorige blog schreef ik dat de routines de ruggengraat van mijn huishouden zijn. Zowel de ochtend- als de avondroutine zijn voor mij de basis.  Deze routines zijn voor elk huishouden anders, want iedereen heeft een andere samenstelling en een andere situatie. Zo zijn er hier meelezers die: alleen wonen, samen wonen, 1 kind hebben, meerdere kinderen hebben, kleintjes hebben, pubers hebben, vrijwilligers werk doen, mantelzorger zijn, een parttime baan hebben, een fulltime baan hebben, vol energie zitten, lichamelijke of psychische klachten hebben. En wat vergeet ik nog? Vul maar in. Je ziet het: zoveel mensen, zoveel situaties. Maar 1 ding hetzelfde: ons huishouden moet gebeuren.  Zoals beschreven lukte het bij mij niet linksom of rechtsom. De weg rechtdoor is mijn oplossing. Voor mij is dat Flylady. En de basis is daarin het maken van je eigen routines. Hoe ik dat deed? Heel simpel (dat zal je niet verbazen, als je mijn andere blogs gelezen hebt. Dan weet je dat i

Voor onze dochter valt het niet altijd mee om ‘zusje van' te zijn. Nu is ze nog op kleuterleeftijd en heeft nog niet bewust door dat haar oudere zus autisme heeft en daardoor een andere aanpak nodig heeft. Soms zijn er van die momenten dat het verschil tussen 'dochter mét' en 'dochter zonder' zo duidelijk is. Dat doet wel eens pijn. En tegelijk maakt het ook dankbaar. Want een 'dochter zonder' is niet vanzelfsprekend. We wéten wat het is om een 'dochter met' te hebben.  Ook zijn er van die dagen dat ik 'docher zonder' vrolijk als een vlinder zie genieten van de dag. Zoals vandaag. Zus had eerst school, daarna een feestje. En dus leek het me een goed idee om met kleuter-dochter en dreumes-zoon wat leuks te gaan doen. Nieuwe sokken hadden de meiden nodig. En de kleuter had ik een nieuwe pet tegen de zon beloofd (altijd handig, als het zomer seizoen bijna om is, ahum!). Met de meiden kom ik maar zelden in winkels. En dan ook zéker niet te veel w

 Flylady en de zones  Rechtdoor, heerlijk om zo mijn huishouden te kunnen doen. Het fijne van rechtdoor lopen is dat je niet zo makkelijk van de weg afwijkt. Net zoals met een wandeling. En laat dat nog wel eens mijn valkuil zijn; terwijl ik bezig ben vergeet ik ‘rechtdoor’ te lopen.  Soms voelde ik mij in mijn huishouding een octopus die met elke arm tegelijk iets aan het doen is. De vaatwasser draait, de wasmachine is bijna klaar, is mijn wasrek al leeg? Oh, ik was kleding aan het uitzoeken. Wanneer had ik de waterkoker voor het laatst ontkalkt? Hmm, mijn ramen… die wil ik toch ook nog zemen. Binnenkort dan maar! Na mijn werkdagen moest ik dan echt weer even inkomen. Waar was ik gebleven? Wanneer heb ik voor het laatst dit of dat klusje gedaan? Maar: ook dat is nu verleden tijd! Want Flylady werkt met zones. Heel fijn. (Lees in mijn vorige blogs meer over Flylady). De ruggengraat is de ochtend routine en de avond routine. Door deze elke dag consequent uit te voeren is altijd mijn bad

Een maand of 3 geleden schreef ik onderstaande tekst in een besloten groep met andere ouders van kinderen met autisme. Er was veel herkenning.  Uiteraard niet voor iedereen, want zoals elk kind anders is, is ook elk kind met autisme anders. Lees hier over de overeenkomsten die er zijn tussen het leven in lockdown en leven met autisme.  Lockdown en autisme  De intelligente lockdown... ingrijpend, dat was het voor iedereen. Er zijn ook mensen die al vóór deze periode in een soort intelligente lockdown zaten en erin zullen blijven zitten. Zo voelt het tenminste wel met onze ASS-dochter. Want opeens vielen mij de overeenkomsten op. Vermijd drukte. Hoe vaak hebben we dat onze premier horen zeggen? Ontelbare keren. Iedereen (oké, bijna iedereen..) paste zich aan: drukte werd vermeden.  En onze ASS-dochter? Vermijd drukte! Dat is wat we nu al zo’n  6 jaar doen. Grote groepen? Niet verstandig. Verjaardagen? Altijd een uitdaging. Drukke uitjes? Liefst op het meest rustige moment van de dag.  Zi

  Als linksom of rechtsom niet werkt, dan maar rechtdoor! Achteruit is namelijk al helemaal geen optie. Benieuwd naar deel 1? Lees mijn vorige blog. Er zijn van die mensen, die hebben een aangeboren huishoud-gen. Een georganiseerd project, zogezegd. In gedachten fantaseerde ik hoe het er bij zulke mensen aan toe gaat: ze hebben een gestructureerd plan in hun hoofd en voeren dit keurig uit. Laat ik nou net niét zo’n ster in gestructureerd denken zijn. En ja, dat is officieel bevestigd tijdens het volgen van een zeer interessante cursus over het process communication model (PCM), later meer hier over.  Daar moet toch iets op te verzinnen zijn, dacht ik zo. En dus ging ik op zoek. Ik las de tip om AL je huishoudklussen op te schrijven, erachter te zetten hoe vaak je ze uitvoert en wie er verantwoordelijk voor is. Klonk als een goed idee. Totdat ik een papier pakte en begon. Na 5 klussen zag ik het al helemaal niet meer zitten en gooide het bijltje erbij neer.  En zo volgde er nog een aant

Huishouding, nee. Niet bepaald mijn sterkste kant.  Maar ik kan er ook niet omheen, zeker niet met een man en 3 kinderen in huis. Linksom of rechtsom zal er toch iets moeten gebeuren.  Ik probeerde linksom: pas iets gaan doen als het nodig is. Dat resulteerde in héél veel oeps-momentjes. Oeps, ik wil eten maar de borden zijn op. Oeps, er komt bezoek maar HELP! Dat kan nu echt niet. Oeps, ik zie de wasmand niet eens meer onder de stapel schone was. Maar de grootste ‘oeps' was toch wel nádat ik het werk (uit-ein-de-lijk) had gedaan: oeps, ik heb veel te hard gewerkt en ben opgebrand.  En dus probeerde ik rechtsom: altijd alles doen. Helaas weer allemaal oepsjes. Oeps, ik heb geen tijd om samen met mijn kind een blokkentoren te bouwen. Oeps, de telefoon gaat maar ik moet écht stofzuigen! Oeps, er mag niemand naar de wc want dan moet ik hem weer schoonmaken. Oeps, mijn to-do lijst is lang, zo lang! Gisteren was hij ook al zo lang. En morgen zal hij weer zo lang zijn, dat weet ik nu al.

 Mijn naam is Erica van Elsäcker, getrouwd en moeder van 3 kinderen. Ik werk 2 dagen in het basisonderwijs. Werken met kinderen is geweldig!  Naast moeder, echtgenote en juf ben ik nog van alles: (schoon)dochter, (schoon)zus, vriendin, buurvrouw, lid van een kerkelijke gemeente, tante, collega.. noem maar op. Soms vergeet een mens (ik in ieder geval wel) hoeveel verschillende rollen hij of zij heeft. Interessant om je dat eens te realiseren.  Alhoewel het voor sommigen misschien confronterend kan zijn; is het mogelijk om verandering aan te brengen in de hoeveelheid rollen die je vervult? Op een zekere dag kreeg ik opeens blog-kriebels. Na diep graven liggen er (denk ik) 2 redenen aan ten grondslag. Heel verschillende redenen. Als eerste vind ik het geweldig om te ‘praten’ over de onderwerpen die mij interesseren. En over de zaken die mij bezighouden. Van die onderwerpen die je niet zomaar in de wandelgangen bespreekt. Of waar je maar net op moet komen in een gesprek. Terwijl het zo leu

Schrijven is heerlijk. Ik hou van letters, van woorden. Van zinnen en verhalen.  Uren heeft mijn vader mij, als klein meisje, voorgelezen.  Vele leeskilometers heb ik gemaakt (en maak ik nog), vanaf het moment dat ik zelf kon lezen.  En schrijven? Ik graafde in mijn geheugen en kwam er een leuke herinnering tegen! Elf jaar was ik en ik zat in groep 8.  We kregen een opdracht van 2 stagejuffen; maak het verhaal af. Op een half A4tje stond het begin van een verhaal over een jongen in de toekomst. We kregen 3 dagen de tijd om de rest van het A4tje te vullen om het verhaal af te maken.  Mijn verhaal is nog steeds niet af, vrees ik. En het bleef niet bij dat ene A4tje. Hele verhalen schreef ik over hoe het leven van de jongen in de toekomst eruit zag. Geweldig!  En dat brengt me meteen bij mijn valkuil: te uitgebreid, veel details. Maar ik ben ondertussen ouder, wijzer en heb een hoop geleerd 😉 Dus ik durf het aan om te gaan starten met bloggen!  Welkom om mijn verhalen te volgen.  Ik hoop