Doorgaan naar hoofdcontent

Even voorstellen

 Mijn naam is Erica van Elsäcker, getrouwd en moeder van 3 kinderen. Ik werk 2 dagen in het basisonderwijs. Werken met kinderen is geweldig! 

Naast moeder, echtgenote en juf ben ik nog van alles: (schoon)dochter, (schoon)zus, vriendin, buurvrouw, lid van een kerkelijke gemeente, tante, collega.. noem maar op. Soms vergeet een mens (ik in ieder geval wel) hoeveel verschillende rollen hij of zij heeft. Interessant om je dat eens te realiseren.  Alhoewel het voor sommigen misschien confronterend kan zijn; is het mogelijk om verandering aan te brengen in de hoeveelheid rollen die je vervult?


Op een zekere dag kreeg ik opeens blog-kriebels. Na diep graven liggen er (denk ik) 2 redenen aan ten grondslag. Heel verschillende redenen. Als eerste vind ik het geweldig om te ‘praten’ over de onderwerpen die mij interesseren. En over de zaken die mij bezighouden. Van die onderwerpen die je niet zomaar in de wandelgangen bespreekt. Of waar je maar net op moet komen in een gesprek. Terwijl het zo leuk is om kennis te delen! 

Dus ga ik in een volgende blog bijvoorbeeld schrijven over mijn huishoudelijk avontuur, inclusief een geweldige methode die iedereen moet kennen ;-). Want dat huishouden blijft toch een uitdaging hè? Zeker met jonge kinderen/werk/druk sociaal leven/vul maar in.

En op mijn onderwerpen lijstje staat nog meer leuks.


De 2e Reden is meer persoonlijk. Eén van onze dochters heeft een vorm van autisme. Dat heeft invloed op ons hele leven. Al is het voor de buitenwereld soms nauwelijks zichtbaar. En dus wil ik er af en toe een blog aan besteden om er meer bekendheid aan te geven. Een kijkje in onze “ASS-keuken", zeg maar. 

Bij de blogs is de mogelijkheid om te reageren, maak er gerust gebruik van. Dat lijkt me leuk! 


Reacties

  1. Stoer dat je dit doet joh!! Naast al je taken hier nog even tijd voor vrijmaken 🤭🤭maar ik kan me voorstellen dat het ook soort oplucht ofso.. Gaaf hoor! Ik lees mee🤭😄😄succes hee!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Moeder Zwaan

Van de week zag ik een moederzwaan met vijf jonkies. Ze had het plan om een drukke weg over te steken. Wist zij veel dat het überhaupt een weg was, laat staan een drukke weg. Ze had maar één doel voor ogen: haar vijf jonkies naar het water aan de overkant brengen. Tot mijn verbazing zie ik gelijkenissen tussen mezelf en deze moederzwaan. Lees je mee?  Van een afstandje zie ik het al: er is daar iets aan de hand. Wat het precies is zie ik pas als ik heel dichtbij ben gekomen. Het is een zwaan, onmiskenbaar een moederzwaan met haar vijf jonge zwaantjes. Al snel valt één van de vijf jonkies me op. Ze heeft duidelijk wat meer sturing van haar moeder nodig. Soms blijft ze wat achter, dan weer dwaalt ze af en een enkele keer gaat ze zelfs helemaal de verkeerde kant op. Moederzwaan ziet het, vaak nog eerder dan dat ik het door heb. En ze is er als de kippen (of de zwanen?!) bij om haar jonkie bij te sturen.  Er omheen staan een aantal mensen. Heel verschillende mensen die een ieder zo hun eig

Door de ogen van mijn dochter met autisme

Al heel wat blogs schreef ik over autisme in het gezin. Ik nam je mee voor een kijkje   achter de voordeur. Hoe gaat het eraan toe in ons gezin met autisme? Eén ding hebben al deze blogs gemeen: ze zijn allemaal door mij geschreven. Wat nu als mijn dochter een blog zou schrijven? Wat als zíj eens een kijkje zou geven in haar leven met autisme? Hoe zou zo’n blog eruitzien? Zou ze vertellen over de kleding die ze ’s ochtends aantrekt maar waarvan de jurk echt niet fijn zit; zodra je de arm naar voren doet, voel je de stof opkruipen. Dat voelt vervelend! En je voelt dat de hele tijd. Mama zegt dat deze jurk mooi staat, maar ik voel de stof schuren op mijn arm. Wat nu? En terwijl ik me aankleed vraagt mama wat ik op mijn brood wil. Hoe kan ik daar nu over nadenken? Ik voel die jurk steeds dus ik antwoord: ‘weet ik niet…’. En dan het haren kammen; elke dag vraag ik aan mama of ze echt zo zacht mogelijk wil doen. Elk klitje voel ik zo hard. Echt niet fijn. Of zou ze vertellen over

Nieuwe schoenen!

Vandaag kreeg ik een foto herinnering; 4 jaar geleden op deze dag kocht ik met mijn dochters nieuwe schoenen. Ze poseerden in de buurt van de winkel.  Toen ik de foto zag moest ik meteen denken aan de doos met schoenen die al wekenlang thuis staat. Met splinternieuwe schoenen erin. Nieuw. Anders. Nog niet aan gewend. Er is geen pijl op te trekken. Sommige nieuwe schoenen gaan meteen dezelfde dag aan en -figuurlijk gesproken- ook niet meer uit. De oude schoenen kijkt ze niet meer naar om. Terwijl de drempel een andere keer torenhoog ligt om de nieuwe schoenen überhaupt een keer aan te trekken.  Net zoals nieuwe kleding. Zo ondertussen weet ik behoorlijk goed wat haar voorkeur heeft. En dan niet alleen qua kleur en print maar bijvoorbeeld ook de pasvorm. Niet te nauwsluitend maar ook niet te wijd. Rokjes bij voorkeur een uitlopend model zodat ze bewegingsruimte heeft. Liever geen kraagjes, ritsen, knoopjes, frutsels. En let op de labels! Bedrukte merknaam en maat in plaats van een label