Doorgaan naar hoofdcontent

Schrijven, welkom op mijn blog!

Schrijven is heerlijk.

Ik hou van letters, van woorden. Van zinnen en verhalen. 

Uren heeft mijn vader mij, als klein meisje, voorgelezen. 

Vele leeskilometers heb ik gemaakt (en maak ik nog), vanaf het moment dat ik zelf kon lezen. 


En schrijven? Ik graafde in mijn geheugen en kwam er een leuke herinnering tegen! Elf jaar was ik en ik zat in groep 8. 

We kregen een opdracht van 2 stagejuffen; maak het verhaal af. Op een half A4tje stond het begin van een verhaal over een jongen in de toekomst. We kregen 3 dagen de tijd om de rest van het A4tje te vullen om het verhaal af te maken. 

Mijn verhaal is nog steeds niet af, vrees ik. En het bleef niet bij dat ene A4tje. Hele verhalen schreef ik over hoe het leven van de jongen in de toekomst eruit zag. Geweldig! 

En dat brengt me meteen bij mijn valkuil: te uitgebreid, veel details. Maar ik ben ondertussen ouder, wijzer en heb een hoop geleerd 😉

Dus ik durf het aan om te gaan starten met bloggen! 

Welkom om mijn verhalen te volgen. 

Ik hoop mensen te laten mee lezen, mee beleven, mee denken, mee voelen, mee lachen en wie weet inspireert het je. 

Tot de volgende blog!


Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Terugblik: overstap SBO

 â€˜Zij is echt het schoolvoorbeeld van een kind wat tot leren komt als het op de goede plek zit!’  Dat was één van de eerste zinnen tijdens het gesprek met de meester en juf van onze dochter. Het schooljaar is bijna voorbij. Een bijzonder schooljaar voor onze dochter én voor ons. Het eerste SBO-schooljaar. En inderdaad kunnen we nú zeggen: wat is de overstap van regulier onderwijs naar speciaal onderwijs een goede keuze geweest! Alsof we een ander kind hebben. Natuurlijk, ze heeft nog steeds autisme. En dat kan nog steeds de nodige uitdagingen geven.  Maar wat een verschil! Van een paar keer per week overprikkeld uit school komen naar een paar keer per jaar (!) overprikkeld uit school komen. Van héél vaak een vol hoofd naar nauwelijks meer een vol hoofd. Jezelf niet meer de uitzondering voelen in de klas maar gewoon met je klasgenoten, tijdens de handvaardigheid les, bespreken: ‘wat heb jij eigenlijk? O, ook autisme? Ik ook!’. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is....
Een reactie posten
Meer lezen

Door de ogen van mijn dochter met autisme

Al heel wat blogs schreef ik over autisme in het gezin. Ik nam je mee voor een kijkje   achter de voordeur. Hoe gaat het eraan toe in ons gezin met autisme? Eén ding hebben al deze blogs gemeen: ze zijn allemaal door mij geschreven. Wat nu als mijn dochter een blog zou schrijven? Wat als zíj eens een kijkje zou geven in haar leven met autisme? Hoe zou zo’n blog eruitzien? Zou ze vertellen over de kleding die ze ’s ochtends aantrekt maar waarvan de jurk echt niet fijn zit; zodra je de arm naar voren doet, voel je de stof opkruipen. Dat voelt vervelend! En je voelt dat de hele tijd. Mama zegt dat deze jurk mooi staat, maar ik voel de stof schuren op mijn arm. Wat nu? En terwijl ik me aankleed vraagt mama wat ik op mijn brood wil. Hoe kan ik daar nu over nadenken? Ik voel die jurk steeds dus ik antwoord: ‘weet ik niet…’. En dan het haren kammen; elke dag vraag ik aan mama of ze echt zo zacht mogelijk wil doen. Elk klitje voel ik zo hard. Echt niet fijn. Of zou ze vertellen o...
6 reacties
Meer lezen

De buitenkant van iemand met autisme

Maar je ziet helemaal niks!  Deze opmerking is wel eens gezegd over onze dochter met autisme. En het is denk ik vaak door mensen heen gegaan: zij, autisme? Ik zie het helemaal niet en eigenlijk merk ik het ook niet.  En dat klopt. Zo op het oog is er niets bijzonders aan haar te zien en ook merk je het niet altijd in haar gedrag. Dat is enerzijds haar kracht. Ze is heel goed in observeren en sociaal kopiëren. We leren haar thuis sociale vaardigheden aan en oefenen met sociale situaties. En zo weet ze zich in de meeste situaties goed staande te houden. Best heel fijn, daar zal ze in de toekomst veel aan kunnen hebben! Aan de andere kant zorgt het ook voor onbegrip. Want kijk eens hoe goed ze het doet, het zal wel meevallen, toch? Ja, er zijn momenten dat het wel meevalt. Als ik haar op het schoolplein zie spelen met vriendjes en vriendinnetjes voel ik me trots. Wat doet ze het goed! Als ik haar blij zie kletsen met goede bekenden of familie dan maakt het me blij.  Helaas z...
8 reacties
Meer lezen