Autisme, ik wist wel wat dat is. Dacht ik. Vanuit mijn werk had ik al heel wat ervaring opgedaan en ook ken ik het vanuit het gezin waar ik uit kom. Dus ik voelde me best ervaren. Maar ik heb me nooit gerealiseerd dat het toch wel anders is bij je eigen kind. Eerlijk gezegd heb ik de eerste 3 jaar van het leven van onze oudste dochter nooit de link naar autisme gelegd. Lees verder over de weg met kronkels, hobbels en kuilen. De weg waarop we ontdekten: 'hee, deze weg heet dus autisme spectrum stoornis!’.
In deze blog schreef ik over de vakantie toen onze dochter 3 jaar was. Ik weet nog goed dat mijn man zei: ‘Volgens mij is er iets hoor, we moeten hier wat mee!’. Eerst voelde ik verwarring maar al vrij snel ook opluchting. Hij sprak mijn gevoel uit. Mijn gevoel wat ik wegdrukte, want er is toch overal wel iets? Maar dat gevoel van ‘er is iets' kwam toch steeds weer terug. Dus een paar dagen later pakte ik de telefoon en belde de huisarts. Hele fijne en betrokken man. Zo waardevol; een goede huisarts.
Diezelfde middag zit ik er al met dochter. Die wil de huisarts graag zien voor een completer beeld. Dat begrijp ik, maar vind ik ook lastig. Het betekent namelijk dat ik over mijn dochter ga praten waar ze zelf bij zit. En ook al is ze nog jong, ze begrijpt al best veel! Opletten wat ik zeg en hoe ik het zeg dus.
De huisarts neemt me heel serieus, dat voelt echt als een opluchting. Aan het einde van het gesprek erkent hij ons gevoel dat er iets is. Bepaald gedrag vindt hij ook niet passen bij de leeftijd. Hij mist vooral de stap naar zelfstandigheid. Ze heeft mij nog té veel nodig bij alles. We krijgen een verslagje mee en het advies om via de jeugdarts van het consultatiebureau een doorverwijzing te vragen. Dan komen we meteen op de goede plek terecht.
Ook daar kunnen we al vrij snel terecht. Ik tref gelukkig een ontzettend fijne jeugdarts. Ze observeert, luistert, vraagt door. Heel erg fijn. Zij is de eerste die het woord ‘autisme’ noemt in verband met onze dochter, als ze hoort dat er ADHD en autisme in onze families voorkomt. Op dat moment zie ik het zelf echt niet. Want ze is toch best sociaal? Maakt wel contact met anderen en is vrij slim? Ondanks mijn ervaring met autisme heb ik dus eigenlijk geen idee. Geen idee hoe autisme, vooral bij meisjes, ook kan zijn. Gelukkig hebben we daar de experts voor en worden we dezelfde dag nog doorverwezen. Wel met de nuchtere opmerking dat het vrij lang kan gaan duren. Gerust een maand of 9, op dat moment. Zo, dat had ik niet verwacht! Een snelle rekensom leert me dat, mocht er iets uitkomen, dit vlak voor de zomervakantie zal zijn. De vakantie dat ze 4 wordt. Iets waar ik stiekem tegenop zie. Want hoe zal dat gaan op school? Wie weet verandert een eventuele diagnose daar nog iets aan. We zullen het moeten afwachten. De doorverwijzing naar Lucertis is in ieder geval gedaan. Het is nu wachten op een telefoontje voor een intake.
Later komt deel 2 van het hobbelige pad. Het eerste deel viel me alles mee, een vrij rechte weg zonder hobbels of kuilen.
Reacties
Een reactie posten