Moeder Zwaan

Van de week zag ik een moederzwaan met vijf jonkies. Ze had het plan om een drukke weg over te steken. Wist zij veel dat het überhaupt een weg was, laat staan een drukke weg. Ze had maar één doel voor ogen: haar vijf jonkies naar het water aan de overkant brengen. Tot mijn verbazing zie ik gelijkenissen tussen mezelf en deze moederzwaan. Lees je mee? 

Van een afstandje zie ik het al: er is daar iets aan de hand. Wat het precies is zie ik pas als ik heel dichtbij ben gekomen. Het is een zwaan, onmiskenbaar een moederzwaan met haar vijf jonge zwaantjes. Al snel valt één van de vijf jonkies me op. Ze heeft duidelijk wat meer sturing van haar moeder nodig. Soms blijft ze wat achter, dan weer dwaalt ze af en een enkele keer gaat ze zelfs helemaal de verkeerde kant op. Moederzwaan ziet het, vaak nog eerder dan dat ik het door heb. En ze is er als de kippen (of de zwanen?!) bij om haar jonkie bij te sturen. 

Er omheen staan een aantal mensen. Heel verschillende mensen die een ieder zo hun eigen aandeel hebben (of niet). Daar staat een vrouw die meteen in het oog springt, ze is erg hulpvaardig. Zo probeert ze de zwaan op haar manier duidelijk te maken dat ze wil helpen. Als het jonkie afdwaalt dan wil ze helpen; ook op haar manier. Want ze loopt naar het jonkie toe en net voordat ze het op wil pakken is daar de moederzwaan. Happend, blazend en met de vleugels klapperend. De hulpvaardige mevrouw sputtert dat ze het goed bedoelt en alleen maar wil helpen. Moederzwaan heeft er lak aan. Kom niet aan haar jonkie!

Een stukje ernaast staat een man. Hij observeert. En zo op de achtergrond heeft hij eigenlijk de grootste rol van allemaal, blijkt achteraf. Hij sust wat, zwijgt wat, hij kijkt vooral. Na een tijdje krijgt hij het zelfs voor elkaar om de zwaan langzaam aan mee te krijgen, de goede kant op. Hij straalt aan alle kanten rust uit. Zelfs de hulpvaardige mevrouw doet een stap naar achteren. De moederzwaan houdt ondertussen haar jonkies nauwlettend in de gaten. Daar krijgt ze van hem ook alle tijd voor. Hij wacht gewoon tot ze zich ervan heeft overtuigd dat alle vijf haar jonkies nog met haar meelopen. 

Dan staat er nog een man bij. Ik zie hem pas op het allerlaatste moment. Hij is niet bezig met de moederzwaan, tenminste; zo lijkt het. Hij is bezig met de omstandigheden. Hij gebaart de auto's en fietsen hoe ze het beste kunnen passeren. Volgens mij heeft de moederzwaan hem ook niet eens gezien. Zijn taak is echter wel heel belangrijk! Hij gebaart de ongeduldige automobilisten dat ze niet moeten toeteren en wijst de fietsers er op dat ze afstand moeten houden van de moederzwaan. 

Als we hem passeren, bedank ik de man. Eigenlijk weet ik niet zo goed waarvoor; uit naam van de moederzwaan misschien?! 

Verder staan er her en der nog wat mensen. Hun bijdrage is net zo eenvoudig als dat het onnodig is. Ze staan erbij en kijken ernaar. Bijna allemaal hebben ze commentaar. Vooral negatief commentaar in de trant van: 'wat een gedoe, kan die zwaan niet gewoon daar blijven?' en 'tjonge, schiet toch eens op zeg. Moet dat allemaal zo lang duren?' O ja, en natuurlijke de nieuwsgierige mensen; geen zin om te helpen maar wel benieuwd wat er gaat gebeuren. 

Dan komt het moment dat moederzwaan de overkant gehaald heeft, mét haar vijf jonkies! Kan een zwaan ook een zucht van opluchting slaken? Het lijkt er wel op. Opgelucht plonzen ze het water in. 

Soms voel ik me ook zo'n moederzwaan. Met vier jonkies dan. Ook bij ons heeft één van de 'jonkies' extra sturing nodig. En ik, als moederzwaan, zit daar bovenop. Want ik wil niet dat ze afdwaalt of de verkeerde kant op gaat. 

Ook ken ik de omstanders; de hulpvaardige vrouw die het op haar manier echt goed bedoelt. Soms kan ik dan ook gaan blazen of klapperen als ik weet dat deze manier mijn jonkie niet helpt. Kom niet aan m'n jonkie! 
De vriendelijke man, o wat een voorrecht als er zulke vriendelijke mannen (of vrouwen!) om onze 'zwanenfamilie' heen staan! Rustig observerend, kijken wat de moederzwaan en haar jonkie(s) nodig hebben. De tijd geven als dat nodig is, bijsturen waar het kan. Onmisbaar en onbetaalbaar deze mensen!

En dan de man die ik pas op het allerlaatste zag en bezig was met de omstandigheden. Ook die ken ik, vaak merk ik ze pas op het einde op en bedank ik ze. Soms niet eens wetend waarvoor. Maar omdat ik voel dat ze een belangrijke rol vervullen door zo op de achtergrond bezig te zijn. 

En tot slot de andere omstanders die erbij staan en ernaar kijken. Tja, ze zijn er vast wel eens die van een afstandje hun commentaar klaar hebben. En dat mag. Niet iedereen weet hoe hard het werken is voor een moederzwaan om haar jonkies aan de overkant te krijgen. Zeker als je er eentje tussen hebt die net een beetje extra sturing nodig heeft! 

Dat oversteken kan van alles zijn; een moeilijke beslissing, een (steeds terugkerende) berg papieren, een ingewikkeld gesprek, een prikkelvolle activiteit of vul maar in. En het is niet alleen het oversteken maar ook het continue in de gaten houden van het lieve jonkie wat zo vaak wat extra sturing nodig heeft. 

De moederzwaan heeft haar taak niet vermeden maar heeft hem -vast met veel zwanenliefde- volbracht. 

De volgende keer als ik weer zo'n "drukke weg ga oversteken" zal ik aan deze moederzwaan denken en haar voorbeeld volgen. In alle liefde voor mijn 'jonkie'!