Hoe ziet dat eruit; thuiswerken voor iemand met autisme? Wat werkt (niet) en waar lopen we tegenaan? Lees mee in deze blog waarin ik een inkijkje geef hoe de start van het thuiswerken gaat met onze dochter met autisme.
We hebben al
een beetje ervaring van de vorige lockdown. Tijdens die periode hebben we echt gemerkt
hoe belangrijk een ritme is. Elke dag hadden we eenzelfde structuur. Dat gaf haar
heel veel rust en duidelijkheid. 1 dag moest ik werken, de andere dagen was ik thuis.
Voor onze dochter met autisme maakt ook dat veel verschil: papa doet sommige dingen
toch net anders dan mama. Vooral dingen waar wij zelf helemaal geen erg in hebben.
Structuur en
duidelijkheid; daar zijn we dus meteen mee begonnen. De picto’s hangen op en ’s
ochtends nemen we samen de dag door. Dat heeft ze echt nodig. Tijdens het werken
gebruikt ze haar koptelefoon, dat dempt prikkels om haar heen. Ook fijn. Ook daarin
is thuis werken toch echt anders dan op school. Want op school is de juf er die
uitlegt, tijdens het zelfstandig werken zijn de kinderen om je heen met hetzelfde
bezig en is de juf beschikbaar.
Maar thuis is
er een zusje die de kleuterwerkjes doet, een dreumes-broertje. Een vader of moeder
die meester/juf is en tegelijk nog een heleboel ernaast is: iemand aan de deur?
Even opendoen! De telefoon gaat.. O, daar valt wat.. snel schoonmaken voordat er
iemand doorheen gaat!
Zomaar wat voorbeeldjes
die in de dagelijkse praktijk thuis kunnen gebeuren maar die tijdens het thuiswerken
voor veel onrustgevende prikkels kunnen zorgen.
Wat ook moeite
kost is het thuis toepassen van wat je op school leert. Daar hebben kinderen met
autisme vaker moeite mee. Ze koppelen school/thuis los van elkaar. Daardoor vindt
onze dochter het vaak moeilijk om van school iets te vertellen, ze is het dan kwijt.
Want het hoort bij school.
En dus zie
ik haar denken en zoeken in haar hoofd als ik een letter opnoem die ze in haar
schrift moet schrijven.
Ze doet enorm
haar best, dat kost (in)spanning wat zich in de loop van de dag opstapelt.
En eerlijk
gezegd is dat best moeilijk: we doen allemaal zo ons best om het te laten slagen.
Maar het is niet altijd genoeg. Dan is het wel eens slikken, we gunnen het haar zo erg om blij nog een leuke extra opdracht te kunnen doen. Maar we zijn al blij als
het gewone werk lukt.
Het begin, dit
hoort echt bij het begin. Want ook al doen we zo ons best met voorbereiden, met
picto’s. Het is voor haar nog geen ritme. Het is nieuw, het is anders. En dus zijn
we heel hard aan het werk om haar te laten wennen aan dit nieuwe ritme. Dan proberen
we er maar niet aan te denken dat dit tijdelijk is, niemand weet hoe lang precies. En
ja, straks zal het wéér wennen zijn als ze moet wennen aan het ‘oude ritme'.
Voor nu gaan
we dapper door, we houden het ritme vast. We doen ons best om de rust te bewaren
voor zover dat lukt. En we proberen haar maar zo goed mogelijk te leren omgaan met
alle onverwachte ‘leermomenten' die deze periode met zich mee brengt. Dat klinkt
alsof ik het heel positief kan inzien, dat is ook niet altijd zo. Op het moment
dat ze met een deken over zich heen op de grond zit uit verdriet/boosheid/teleurstelling
en overprikkeling dan weet ik het soms ook niet meer.
Of als ze buiten op straat een bui krijgt waar voor mijn gevoel de hele straat van mee kan genieten, nee, dan voel ik me helemaal niet zo positief.
Gelukkig is er
elke dag weer een nieuwe dag. Een nieuwe dag om weer ons best te doen. Een nieuwe
dag om weer lachend te beginnen. Dat is tenslotte ook iets wat ik mijn kinderen
mee wil geven en hoe mooi dat ik dan zelf het goede voorbeeld geven mag?!
Reacties
Een reactie posten