Vakantie, je weet wel. Even geen wekker, doen waar je zelf zin in hebt. Tijd voor rust en ontspanning. Genieten! Toch? Dat is inderdaad een kant van vakantie maar sinds autisme in ons leven is, heeft autisme ook een andere kant. Een kant waar ik het eerlijk gezegd soms best moeilijk mee heb. Lees mee in deze blog over ‘vakantie met autisme’.
Een voordeel van werken in het onderwijs is dat ik in de vakanties ook vakantie heb. En dat vind ik tevens het nadeel. Want écht vakantie is het dan nog niet helemaal. Maar wel: lekker rust! Geen wekker enzovoort. Onze dochter met autisme geniet ook van de rust die de vakantie met zich meebrengt. Tegelijkertijd mist ze de structuur van alle dag.
Zoals ik in een eerdere blog heb geschreven, vroeg ze op 3-jarige leeftijd al hoeveel dagen we nog op vakantie waren. En nog steeds is vakantie voor haar één brij van onoverzichtelijke dagen. En uuh, hoeveel dagen precies? Conclusie: ze overziet het niet.
De beste oplossing om dit stukje inzichtelijk te maken is: visualiseren. En dus hangt er steevast elke vakantie een papier op onze koelkast. Daarop staat de vakantie inzichtelijk gemaakt. En dat doe ik het liefst zo simpel mogelijk. Voor één week vakantie, zoals nu, is dat dan: een rij met 7 hokjes. In het eerste hokje teken ik de kerk. Zondag heet hier ‘kerkdag'. Daarna 6 hokjes met een huisje. Dat zijn 6 ‘thuisdagen'. Om duidelijk te maken dat volgende week het gewone ritme weer begint, teken ik er een rij met 7 vakjes onder: eerst ‘kerkdag', daarna 5 keer een ‘schooldag', tot slot een ‘thuisdag'. Eventuele bijzonderheden vul ik soms in.
Fijn om dit duidelijk te hebben, dat scheelt in haar emmertje. Ze weet dat we de komende dagen thuis zijn. Daarmee is helaas niet alles duidelijk voor haar. Want hoe ziet een dag eruit? Wie is er thuis? Blijven we binnen of gaan we nog naar buiten? Allemaal vragen waar onze andere dochter zich totaal niet druk om maakt; zij ziet wel hoe de dag loopt. Maar voor de oudste zijn dat ‘onduidelijkheden'. Dus proberen we zoveel mogelijk voorspelbaar en duidelijk te zijn. De dagen hebben een redelijk vaste structuur. Bijzonderheden zoals bezoek of weggaan worden zorgvuldig gepland én van tevoren voorbereid.
Dat is een kant die ik nog steeds wel eens lastig vind. Ik denk terug aan ruim 6 jaar geleden. Ze was net geboren, ik was dolblij dat ik van mijn dikke buik af was en wilde genieten van mijn verlof! Bovendien mocht de hele wereld mijn geweldige dochter zien ;)
Totdat ik een heel onrustige baby thuis had, nadat ik 2 dagen weg was geweest. En nee, geen hele dagen. Geen bijzondere dingen. Gewoon op dag 1 een bakkie gedaan bij familie. En op dag 2 een uurtje wezen shoppen. Mijn man raadde me aan om eens 2 dagen thuis te blijven, zien wat er gebeuren zou. En ja hoor, daar kwam ons meisje weer terug. Vrolijk en rustig. En vooral: ze sliep weer goed. Tja, kan gebeuren.. zo dacht ik eerst. Maar het werd me steeds duidelijker hoe erg ze (toen al!) gebaat was bij rust, haar eigen ritme. Structuur. Ook toen al last van prikkels. We hebben haar maar een enkele keer mee naar een verjaardag genomen want dat was na afloop echt niet leuk! Waren wij vervolgens nog 2 dagen EN NACHTEN in de weer vóór we ons eigen kind weer terug hadden. Laat maar, we gaan wel alleen voortaan. Leuk? Meestal niet. Nodig voor ons kind? Duidelijk wel ja!
Eerlijk geef ik toe dat ik het (soms) moeilijk vind. Heerlijk lijkt het me om gezellig met ons hele gezin naar een verjaardag te gaan, slaperige kindjes in de auto mee naar huis te nemen. De volgende dag allemaal een kater hebben die we op de koop toe nemen. En ja, ik zag de vakanties met kids ook al voor me: heerlijk op pad gaan! Het bos in, langs het strand lopen, zomaar een stuk rijden en zien waar we uitkomen. Een dagje treinen of musea bezoeken.
Helaas, dit beeld heb ik moeten bijstellen. Ja, soms is dat jammer. En doet het een beetje pijn. Maar als ik dan mijn dochter zie genieten van een heerlijk dagje in huis en tuin, dan weet ik waar ik het voor doe. Haar emmertje? Die is (nagenoeg) leeg. Dáár doe ik het voor. Ik maak haar absoluut niet gelukkig door haar overal mee naar toe te nemen. Rust, structuur, voorspelbaarheid. Dát is belangrijk.
Altijd komt wel die vraag, meestal meerdere keren: ‘hoe was je vakantie?’, eerlijk gezegd heb ik vaak met een mond vol tanden gestaan. Ik hou namelijk van eerlijke antwoorden. Zal ik dan zeggen: ‘voorspelbaar’ of: ‘te rustig naar mijn zin.’? Dus werd (of eigenlijk wordt) het vaak een mengelmoes van eerlijk en sociaal wenselijk. Zielig? Nee, zo voel ik me niet. Het is vooral realistisch. Want met mij zijn er vele moeders (en vaders) die in hun vakantie eigenlijk nog hard aan het werk zijn. Bezig zijn om de emmer niet te laten overlopen. Bezig om voor te bereiden, het constante evenwicht tussen rust en vakantie te zoeken. Alert zijn om de buien vóór te zijn. Dan kan zo’n vakantie dus flink hard werken zijn! Naast dat het inderdaad ook lekker is om even niet met werk bezig te zijn.
En dan nog iets; wanneer begint de vakantie eigenlijk?
Ik zeg: “op vrijdagmiddag, zodra ik de deur achter me dicht trek!”, mijn dochter was afgelopen vrijdag hoogst verontwaardigd dat iedereen zei dat het nu vakantie was. Dat klopte helemaal niet, het was gewoon nog schooldag. Pas op maandag is het vakantie! Tja, best logisch eigenlijk. Zo werkt het dus in haar koppie, ik leer nog elke dag bij!
Fijne vakantie! ;-)
Reacties
Een reactie posten