Even terug in de tijd. Het is 17 november 2016. Ik heb om 10 uur een afspraak bij de huisarts voor E. Ze is al 2 weken aan het kwakkelen. Het begon met koorts en verkouden. De koorts is ondertussen weg, maar ze knapt nog niet op. Ze eet bijna niet meer, drinkt vooral nog kleine beetjes borstvoeding terwijl ze al ruim 10 maanden is.
We maken ons zorgen. En dat doen we eigenlijk al veel langer. Want we zijn al zó lang aan het tobben met E. Het is een hele vrolijke en blije baby. Ze houdt enorm van gezelligheid. Alleen het eten, drinken en slapen is een DING (nee, geen dingetje, echt een DING). Flesvoeding neemt ze niet, zelfs geen afgekolfde melk. Ze drinkt maximaal 10 cc uit een flesje en dat gaat met héél veel pijn en moeite. Bedenk het maar en we hebben het geprobeerd om haar uit de fles te laten drinken. Vooral heel frustrerend voor mijn man en de gastouder waar E is als ik aan het werk ben.
Ze wil alleen bij mij drinken. Heel vaak drinken. Om de 2 of 3 uur, de hele dag én nacht door. Ook daarvoor bedachten we van álles! De lactatiekundige wist het ook niet meer. En het consultatiebureau? Die gaf als antwoord: ‘zij is niet de baas, dat zijn jullie. Dus gewoon laten huilen ’s nachts en 4x een voeding geven per 24u'. Ze was op dat moment 6 of 7 maanden en dit hele advies druisde tegen mijn moederhart in. Daarbij: we woonden in een flat op dat moment. Hoe de buren het zouden vinden als we haar zouden laten huilen? Nee, dat leek ons in dit geval niet de oplossing. Er was iets anders maar wat..?
Ook het vaste voedsel ging maar moeizaam. Altijd maar kleine beetjes.
En dan het slapen! Gelukkig heeft mijn zus veel verstand van draagdoeken en ze raadde me de Kokadi Flip aan, ergonomisch maar met weinig geknoop. Perfect voor mij. Toen E 4 weken was kwam deze draagdoek binnen en hij is zijn geld dubbel en dwars waard geweest! E heeft er zo ongeveer in gewoond, die eerste 6 maanden. Ze sliep veel door de dag heen. En ’s avonds viel ze slecht in slaap. Een speen wilde ze niet, ze sabbelde liever op mijn pink. Vele uren heb ik naast haar bedje gezeten. We probeerden verschillende tips, inbakeren werkte wel, ze sliep rustiger. Maar kwam nog steeds elke 2/3 uur om te drinken. In de draagdoek sliep ze heel goed. En dus hoopten we elke dag dat de moeilijke fase vanaf die dag voorbij zou zijn. Elke dag opnieuw. Om er 's avonds achter te komen dat we nog steeds in dezelfde pittige fase zaten.
Toen werd ze ziek; koorts en verkouden. En ze at amper meer. We zagen haar afvallen terwijl het altijd al een klein frummeltje was. Vandaar dat we voor overleg de huisarts belden. We zijn bevoorrecht met een fijne huisarts. Ze wilde voor de zekerheid E nakijken en zo ging ik er naartoe. Tas mee met luiers voor allebei de meiden, ook maar wat eten en drinken want je weet maar nooit..
Ik vertel de huisarts dat E al 2 weken niet fit is. Griepje gehad maar ze knapt niet op. Ze kijkt E na en zegt: ‘ik hoor een soort ruisje. Daar moet u voor naar het ziekenhuis. Maakt u zich nog geen zorgen. Het hoeft niks te betekenen. We willen het voor de zekerheid checken. Het kan ook van het griepje komen.’.
Het was wel belangrijk dat we meteen gingen, voor het geval dat.. En zo gingen we naar de spoedeisende hulp van het Maasstad ziekenhuis.
In mijn volgende blog lees je over dit bezoek. Maar ook ons bezoek aan het Sophia kinderziekenhuis en het Sint Franciscus Gasthuis.
Reacties
Een reactie posten