Ondertussen ligt de vakantie alweer eventjes achter ons. In mijn vorige blog schreef ik dat de vakanties met autisme anders zijn dan ik me had voorgesteld. Wat heb ik het daar de eerste tijd moeilijk mee gehad. Ondertussen went het. Maar hoe zag deze vakantie eruit dan? Om een beeld te geven schrijf ik deze blog.
Op maandagochtend hadden mijn man en ik een afspraak staan, schoonmoeder kwam oppassen en bleef de hele dag. Samen met schoonzusje; tante van de kinderen dus. Daar genieten ze altijd heel erg van!
Aan het einde van de dag komt altijd wel de ontlading, dat weten we en daar stellen we ons dus ook op in.
Op dinsdag namen we een lege dag. Die zogezegd lege dagen zijn erg belangrijk. De meiden spelen veel. En S komt echt bij. Extra spannend is wel dat ze op woensdag haar feestje gaat vieren. Daar is ze al erg zenuwachtig voor. De afgelopen dagen heb ik er af en toe over gepraat met haar. Het lukt (helaas ;-)) niet om haar op het allerlaatste moment voor te bereiden dus spookt het als het ware al een poosje door haar hoofd.
Hoe ik hier mee om ga?
Ik heb haar eens verteld dat ze laatjes in haar hoofd heeft die open en dicht kunnen. Bij een vol hoofd zijn er nog laatjes open. Die moeten we dan samen dichtdoen. Dit is voor haar heel duidelijk en concreet en: het werkt!
Dus hadden we deze dagen een laatje voor ‘kinderfeestje'. Af en toe deden we het laatje open; ik vertelde wat, zij vroeg iets en we kletsten wat. Dan zei ik: ‘nu doen we het laatje van kinderfeestje weer dicht en hoef je er niet meer aan te denken.’. Duidelijk afgebakend. Vaak maakt ze zelf bij haar hoofd het gebaar dat ze een laatje dichtdoet en gaat vrolijk wat anders doen.
Opeens gaat ze op deze dinsdag zomaar op de bank liggen. Ze voelt ‘iets', kan het geen naam geven en is bang dat ze ziek wordt. Met een angstig gezichtje vraagt ze of het feestje dan wel door kan gaan?
Gelukkig ken ik haar ondertussen al behoorlijk goed en weet wat wel en niet werkt. Het is altijd belangrijk om zelf rustig te blijven, als een soort baken. Zij scant in zulke situaties vaak hoe ik me gedraag. En dus ga ik rustig bij haar zitten en vraag door. Al snel denk ik te weten wat er is. Omdat ze het zelf niet goed (aan)voelt benoem ik wat er, volgens mij, aan de hand is: ‘je vindt het spannend dat morgen je feestje is. Daarom voel je een soort kriebel in je buik. Dat is niet erg. Het hoort erbij. Een feestje is ook een beetje spannend! Wil je nog iets vragen van je feestje?’. Ik benoem haar gevoel, erken dat het er mag zijn en probeer er meteen achter te komen of het laatje nog open staat. En jawel: ze komt overeind zitten, krijgt weer kleur op haar gezicht en vraagt: ‘weten alle vriendjes wel waar wij wonen?’. Gelukkig kan ik dit probleem snel uit de wereld helpen, het laatje gaat weer dicht en ze voelt zich weer topfit!
Dan op woensdag het feestje zelf. Zo overzichtelijk mogelijk en uiteraard voorbereid hoe het zal gaan.
Binnen een uur komt ze snikkend naar me: ‘ik wil nog niet dat het feestje bijna klaar is. Ze moeten heel lang blijven!’. Goed teken, dit is haar manier om te vertellen dat ze geniet.
Tussendoor een paar keer tranen; soms even te druk of te onduidelijk. Maar ze pakt het daarna vlot weer op. Ze mag mee om het laatste vriendinnetje weg te brengen. Heerlijk is dat. Zo sluit ze het echt af zonder meteen thuis in het gat te vallen. De rest van de dag houden we héél rustig.
Op donderdag komt het restant van de ontlading. Vóór koffietijd al heel veel “buien” gehad. Ik hoop dat mijn bedachte plan werkt, da’s altijd maar de vraag namelijk. We gaan naar buiten. En ja wel, het duurt even maar dan keert de rust weer. We lopen een flink stuk en het doet ons allemaal goed. De rest van de dag doen we niks.
Dat ‘niks doen’ houdt overigens in dat de meiden spelen, ik iets probeer te doen maar vooral stand-by sta. S vraagt veel; letterlijk en figuurlijk. Dus feitelijk doe ik een hoop en toch maar weinig. Ach, het is vakantie en ik heb gelukkig een top-huishoudmethode! ;-)
Vrijdag gaan we op bezoek bij mijn ouders. Onverwacht blijven eten is meestal een slecht idee. Op het moment zelf is het leuk maar achteraf komt dan de ontlading. Soms wel 2 dagen lang. Dus kaderen we af: we gaan er koffiedrinken, even spelen en weer naar huis. Dat werkt.
Ook op zaterdag vermaken we ons in en om het huis. De spanning bij S begint al te stijgen voor maandag. Af en toe mag het laatje open en praten we erover . Daarna weer dicht om nog even van de vakantie te genieten
Deze blog is een eerlijk verslag van onze vakantie. Niet om zielig over te komen. Maar een eerlijk kijkje in ons gezinsleven met autisme waarin bepaalde dingen soms anders gaan dan anders. Of anders dan gehoopt of verwacht. Maar vooral doen we wat werkt! Zodat we allemaal blij door de vakantie kunnen. En dan nu: het laatje van vakantie weer even dicht! 😉
Heel herkenbaar !
BeantwoordenVerwijderen